Beeld Process 2

Voor beeld 3.2 probeer ik nog steeds mijn beeldtaal verder te ontwikkelen door mijn werken een gevoel te laten communiceren. De afgelopen periode was zwaar, maar saai. Het voelde alsof iedere dag hetzelfde was en ik nergens naartoe kon. Ik besloot om iedere dag een stuk te gaan wandelen en heb dat vastgelegd in een fotoserie. Ik neem je mee 'op avontuur' door mijn omgeving en langs mijn plekjes, op verschillende dagen en tijden, waarin herhaling een prominent thema is.

In de fotoserie onderzoek ik wat voor visuele elementen me aantrekken en wat dit communiceert. In mijn presentatie 'vertel' over de plekken waar ik kom, informatieve stukjes over kunst en geschiedenis afgewisseld met visuele analyses en anekdotes.

Voor de volledige fotoserie, klik op 'fotoseries compleet'.
Hier vind je de presentatie instructies.
Om de links in een nieuw tabblad te openen, houd cmd(command) of ctrl ingedrukt terwijl je op de link klikt.

Ik begin zoals altijd op mijn veilige plek, mijn kamer.

In mijn kamertje broeit en gloeit vanalles. Ik zit hier vaak en graag, visueel gezien is het een grote inspiratiebron voor mij. De manier waarop het licht het raam binnenkomt rond half 5 's middags, en verder mijn kamer door reflecteert in mijn zorgvuldig geplaatste spiegel collectie, is één grote klok. De schermen vormen een tentje waar ik in overnacht. Vóór het scherm, staat iets te drinken, wat het licht breekt op mijn bureau.
Hier kan ik écht alleen zijn, tot rust komen, mijn eigen ding doen en me afsluiten van de buitenwereld.

In de zomer zie ik door het raam de zon
onder gaan. Dat is heel mooi, maar warmt in de avond mijn kamer op. Tijdens hete dagen is het dan ook de gewoonte om nét voor de zon ondergaat, alles open te zetten en mijn kamer te ontvluchten.

Hier zie ik de mooiste wolkenspelen tijdens zonsondergang. Wanneer het dicht is, lijkt het op een drieluik, die een verhaal vertelt. Of een gevangenis die de vrije buitenwereld laat zien. Of een kluis, die me buitensluit tijdens een hittegolf

De ideale chillspot in de nacht, als ik niet kan slapen, of na een lange nacht werken, of als mijn kamer nog nasmeult van de hitte.

Het is hier vaak rustig, af en toe rijdt er een auto langs. In het weekend fietsen er dronken tieners van het ene dorp naar de ander, gepaard met wilde verhalen.
Het riet is hier zo snel gegroeid dat dat je er op de laatste foto niks meer van ziet. Ook het geluid wordt dan gedempt.

Echter, tijdens hete nachten vinden hier heuse concerten plaats, van kikkers, krekels, eendjes en al hun andere herriemakende vrienden.

Waterlelies zijn een inspiratiebron voor mij. Ik vind de patronen die ze vormen mooi, hoe de bladen elkaar half overlappen en vormen maken, hoe supersnel de bloemetjes open gaan wanneer de zon schijnt, en ook weer dichtslaan als die weg is.

De roze waterlelie plant is ieder jaar erg enthousiast, en heeft zich op meerdere plekken in de buurt voortgeplant. Na een paar plensbuien afgewisseld met hete dagen, is hij te ver uit het water gegroeid, waardoor hij de hittegolf van afgelopen maand niet heeft overleefd.
De waterlelie meermin is mijn ode aan de roze waterlelies.

Dit is wat je ziet als je het eiland verlaat. Aan de rechterkant(oost) zit het dorp, aan de linkerkant(west) gaat de zon onder.
Het is een mooie plek omdat de reflectie zo goed zichtbaar is, want er staat vaak nauwelijks wind. De compositie wordt mooi geframed door bomen en riet aan weerszijden en aan de onderkant. De compositie is symmetrisch, en de twee kanten zijn bijna gespiegeld.

Steeds vaker kreeg ik de kriebels om ergens naartoe te gaan, om gewoon even weg te gaan, iets wat ik normaal nooit had ervaren. Het liefst zat ik altijd thuis. Maar dat ging zelfs mij nu vervelen. Ik ben meer gaan wandelen, en hoe meer ik zag en vastlegde, hoe meer ik het dorpsbeeld van Berkel
ging waarderen.

Door het te zien als een avontuur, is er iedere keer wel weer iets nieuws om te beleven. Misschien zitten de vissers er weer met hun tentje, of zijn die kinderen elkaar aan het uitdagen om van de brug het meer in te springen; zwemmen in het meer wordt afgeraden, maar ik betwijfel of iemand dat weggestopte waarschuwingsbord ooit
is opgevallen.

Je tour guide;
Amanda

Ik kijk naar ramen, spiegels, weerspiegeling, hout meubilair, roodbruin/blauw kleurcontrast, schermen en een glas drinken. Tekenen van leven en dat er geleefd wordt zijn overal te vinden. Vuile sokjes, een volle prullenbak, vergeten haarspeldjes of een net-niet weggestopt blauw shirt; ik ben direct of indirect op alle werken aanwezig. Het is mijn territorium en alles wat zichtbaar is verwijst daarnaar.

Een zomeravond zat ik hier naar de zonsondergang te kijken toen er een stelletje naast me kwam zitten. Ze waren toeristen die dit typisch nederlandse beeld in zich opnamen en ervan genoten. Zij keken op een heel andere manier naar die zonsondergang dan ik.

Ik probeer nu deze plek ook te zien door de ogen van een toerist, en ben foto's gaan maken.
Vanaf hier zie je de zon over het meer ondergaan, en wordt het hele kleurenspel weerspiegeld in het meer.

Wanneer ik hier zit kom ik tot rust, en kan ik mijn gedachten en zorgen een keer vrij laten gaan, in plaats van dat ze tegen muren van mijn kamer weerkaatsen.

De lege pier en bankjes laat het er voor mij melancholisch uitzien, en ziet er ook bij ieder weerbeeld anders uit.

Wanneer het grijs is lijkt het meer eenzaam en verlaten, alsof hier iemand had moeten zijn die er nu niet is. Bij zonnig weer is het kalmerend en rustig, Eendjes zwemmen en kindjes spelen. Met wat wind en wolken geeft het vrijheid, ik krijg energie van de strakblauwe hemel.
Tijdens een warme zomernacht broeit het. Krekels kraken en alles koelt eindelijk af. Alle opgestopte energie komt eindelijk los en wordt langzaam afgevoerd met een maatig licht zomerbriesje.

Het uitzicht lacht me toe met een frisse bries
Die mijn zorgen met zich meeneemt
Over het meer
En ze spiegelt met wolken
De bomen zingen
Het lied van onbezorgdheid
Het riet danst met me

Dit is mijn toevluchtsoord.

In het dorp van Berkel heb je genoeg nuttige en nutteloze winkeltjes. Je vindt hier onder andere drie supermarkten, drie kappers en drie bakkers, twee opticiens, twee snackbars en twee cafés. Waarom zo veel? Het is me een raadsel, zo groot is het helemaal niet.

Er bevinden zich hier ook een handjevol rijksmonumenten, maar daarvan is de helft onderdeel van dezelfde oude dorpskerk. Echter gaan er speculaties rond dat Johan van Oldenbarnevelt, pensionaris van Rotterdam en heer van Berkel, in deze kerk begraven zou zijn. Dit is nooit bevestigd en zijn rustplaats is dan ook nog steeds een mysterie.

Ik mis de de dagen dat ik in alle haast hierlangs fietste om de metro naar de stad te halen. Hier heb ik een redelijke conditie en gespierde benen aan overgehouden. Maar ik ga niet meer vaak met de metro; het voelt alsof ik niet beweeg en de tijd stil staat.
Daardoor had ik wel alle tijd om te beseffen dat dit eigenlijk ook best een mooi stukje is.

Dit is de Zilvergracht; hier fiets ik overheen onderweg naar het metrostation. Op zomerdagen gaat ook hier precies boven de sloot de zon onder; het lijkt wel alsof berkel erover heeft
nagedacht.

Het sterk zichtbare eenpuntsperspectief, alle lijnen en kleuren wijzen in dit beeld naar het belangrijkste onderwerp; de zonsondergang. Blauw en oranje staan tegenover elkaar in de kleurencirkel, dus het is een complementair contrast.

Ook vanaf het perron kun je de mooiste zonsondergangen zien. Maar het is alweer lang geleden dat ik daar aan de andere kant sta, kijkend naar de zonsopkomst. Op dat perron staat 'zuidwaarts' en gaat naar Rotterdam. Het platform waar ik op sta, 'noordwaarts', gaat naar Den Haag. Het is een verhoogd station, dus vanaf hier kijk je naar het noordoosten uit op Berkel. Ook zie je in de verte in het westen Delft, en zuidwaarts Rotterdam.

Hier komt ook het sterke eenpuntsperspectief terug die extra wordt benadrukt door de bovenleidingen van de metro. In illustraties wordt het ook gebruikt om een beeld te framen of op te delen.

Sinds dat ik in Rotterdam studeer in 2013 pak ik regelmatig en met veel plezier de metro.
Ik ga dan achterin de voorste coupé staan,
op die plek kom ik altijd precies uit bij
de ingang van westpolder, de roltrap bij stadhuis en de overstap bij beurs. Iemand anders weet dit ook, want in metrostellen 5512 en 5522 staat op die plek 'stoned again' gekerfd in het metro interieur.

Een paar jaar geleden zag ik een jongetje in zijn neus peuteren en vervolgens doodleuk de metro paal vastpakken. Sindsdien doe ik aan 'metrosurfen'. Het betekent dat je niks vasthoudt terwijl de metro rijdt, en eigen balans houdt. Aan de voorkant van de coupé kan je zien of er een bocht aankomt.

Mijn favoriete plek in Rotterdam is tussen de coolsingel en de binnenrotte. Hier staan het statige stadhuis met zijn grote kloktoren, en het imposante maar slecht onderhouden postkantoor, nog getekend met kogelgaten en brandplekken van de tweede wereldoorlog.

Tijdens de overgave van de stad door het bombardement van 14 mei 1940 zijn er geen Duitse soldaten op de Coolsingel geweest, en deze werd ook goed beveiligd.

Maar twee dagen vóór het bombardement kwam er in Rotterdam een melding binnen over geïnfiltreerde Duitse troepen op de Coolsingel.
Dit zorgde voor een onrustige sfeer; er vonden diverse incidenten plaats waarbij verwarde Nederlandse militairen elkaar beschoten omdat ze de ander verdachten van duits spionage. Dat is naar verluid hoe de kogelgaten in het postkantoor zijn ontstaan.

De Delftsevaart loopt hier door de Meent, en ik leerde er vorig jaar Frans kennen.
Frans vertelde me over Yahweh, een van de acht gemuteerde goden van een ander zonnestelsel. Ook vertelde hij dat 'ie binnenkort dood zou gaan.
Onzin natuurlijk, want ik heb hem vorige maand nog zien zitten.

De geometrie en grootheid van deze gebouwen is iets wat je in Berkel niet ziet. Ook de verschillende stijlen van de gebouwen die zich op zo'n klein stuk bevinden, en in zo'n korte tijd van elkaar gebouwd zijn, duidt op een versnelde ontwikkeling van bouwtechnieken en van Rotterdam.
Hier hoef je niet goed te kijken om iedere keer iets nieuws te ontdekken, want er is gewoon zo veel te ontdekken. De rijkheid van de geschiedenis zie je terug in het stadsbeeld.

Hier zie je een sterk eenpuntsperspectief, de compositie is ook symmetrisch de vormen worden opgedeeld door het licht en de metropalen.
Er zijn geen mensen zichtbaar, een visuele weergave van de lockdown, maar ook een symbool van de isolatie die mij achtervolgt.

De Binnenrotte, de weg naar school. Hier kan ik eindeloos rondwandelen, in gedachte verzonken. Op een warme dag in juni ben ik er naartoe gefietst om het te tekenen. Ik mis deze plek, en de academie. Het is schoolwee, het verlangen om weer naar school te gaan.

Oorspronkelijk was de Binnenrotte gewoon onderdeel van de rivier de Rotte. in 1270 is hier een 400 meter lange dam dwars door de rivier gelegd om het water buiten de nieuw gevormde nederzettingen te houden. Hierdoor ontstond de Binnenrotte. Deze dam, de Middeldam, vormde de oorsprong van Rotterdam, en ligt nu diep onder de Hoogstraat; als je goed oplet kun je zien dat de Hoogstraat net iets hoger ligt dan de omliggende straten. Dit jaar is het precies 750 jaar geleden dat de dam werd gelegd.

Ik hou van verhalen vertellen en nieuwe dingen ontdekken over de plekken waar ik graag kom, en deze te delen met mijn omgeving. De blik van iemand wanneer ze een eureka-moment hebben, of door mijn verhaal op een andere manier naar een plek gaan kijken, is bevredigend, maar in deze tijd 'niet haalbaar'.

Dichterbij huis zijn het vooral directe observaties van wat ik zie en wat voor gevoel dat opwekt, en de kleine dingen die er op dat moment gaande zijn. In Rotterdam ben ik meer gefocust op de geschiedenis en hoe het beeld is ontstaan. Ik merk dat ik in Rotterdam actief bevraag waarom plekken er op een bepaalde manier uitzien, terwijl ik het in Berkel maar gewoon aanneem. Rotterdam verandert snel, vergeleken daarmee voelt het alsof in Berkel de tijd langzamer gaat; in plaats van met de geschiedenis en toekomst bezig te zijn, ben ik er meer in het hier en nu. Maar tijdens een pandemie in isolement voelt het lichtelijk verstikkend om in het hier en nu te zijn, waar iedere dag hetzelfde lijkt, en de tijd stilstaat.

Dit project is niet geworden wat ik aan het begin in mijn hoofd had, het is eigenlijk meer ontstaan uit frustratie.
Ik wilde me meer bezighouden met het ontwikkelen van mijn beeldtaal, maar mijn gemis om kennis over te dragen en anderen te inspireren, schemert zo erg door dat dat eigenlijk meer de focus is geworden. En dat mag; Ik merkte dat ik niet verder kon gaan zoals ik eerst deed, omdat het al voelde als een grote timewarp. Om het laatse deel van mijn mentale gezondheid te behouden, moest ik mijn werkmethode drastisch aanpassen. Echter heb ik hier wel veel van geleerd, en zie ik nu meer mogelijkheden om op een digitale manier kennis over te dragen.